Rozdział 9

            Takie ze mnie paskudne stworzenie się zrobiło, że nawet najcudowniejszą chwilę byłam w stanie zniszczyć. Rozpływałam się pod wpływem wilgotnych pocałunków pozostawianych przez ciepłe wargi Francuza. Nie byłam w stanie kontrolować cichych jęków, które same opuszczały moją pierś. Ciało wyginało się w łuk pod wpływem każdej, nawet najdrobniejszej pieszczoty. Coś jednak jest w tym, że Francuzi są wspaniałymi kochankami. Nie mogłam sobie wyobrazić w tej chwili powrotu do zwykłego, przeciętego faceta, którym był mój eks-chłopak. On nawet w najmniejszym stopniu nie był tak doskonały, jak Pierre. Nie wiem jednak co mnie podkusiło, by zapytać go o jego przeszłość. Mogłam przewidzieć, że raczej nie zechce prowadzić tego typu rozmowy. Powinnam była postawić się na jego miejscu. Skoro ja nie chciałam wspominać byłego chłopaka, który rozdeptał moje serce, to co dopiero musiał czuć Pujol, kiedy jego dziewczyna popełniła samobójstwo. A przecież była w ciąży… Widząc zaskoczoną minę siatkarza, skuliłam się w sobie.

            Pierre dyszał ciężko. Byłam prawie pewna, że nie chodzi tutaj o nasze igraszki sprzed chwili. W jego oczach nie było już radosnych iskierek, a ust nie zdobił lubieżny uśmieszek. Dłonie zacisnął w pięści. Próbowałam jakoś zmienić temat, ale niestety nie wykazałam się odpowiednim refleksem. Cholera. Powinnam najpierw pomyśleć, zanim w ogóle się odezwę. Teraz tylko pozostało przeklinanie w myślach własnej głupoty.

- Pierre przepraszam – szepnęłam cicho w nadziei, że to załatwi sprawę. Niestety. Pujol poderwał się z miejsca i zaczął przemierzać swój salon w tę i z powrotem. Był zdenerwowany. Chociaż nie! Pierre Pujol był całkiem porządnie wkurwiony, a przyczyną jego zmiany zachowania byłam ja.

- Rozmawiałaś z Kapferem – bardziej stwierdził, niż zapytał. Nie było się co spierać, więc niechętnie przytaknęłam dla formalności. – A prosiłem go, by o niczym tobie nie mówił.

- Gdyby nie on, pewnie bym tutaj nie przyszła.

            Z tym argumentem Pierre najwyraźniej nie mógł się spierać. Zaakceptował go jako jedyną zaletę faktu, iż poznałam prawdę o nim z ust zupełnie innej osoby. Do tej pory myślałam, że to ja jestem skomplikowaną osobą. Trafiłam na godnego przeciwnika, z którym musiałam sobie jakoś poradzić. Podniosłam się powoli z kanapy, wygładziłam materiał spódnicy i niepewnie zbliżyłam się do Francuza. Nie wiedziałam, jak może zareagować. Uderzy mnie? Nie, tą możliwość szybko wykluczyłam. Kobiety w życiu by nie skrzywdził. Postanowiłam więc zaryzykować i znów się w niego wtuliłam. W tej chwili to był chyba jedyny sposób na powstrzymanie go od kluczenia po pokoju. Znów był spięty. Gładziłam jego plecy czując, że każdy mięsień napina się mocno.

- Pierre, chcę ciebie poznać nieco lepiej – szepnęłam. Aby spojrzeć mu w oczy musiałam nieco zadrzeć głowę. Chociaż to nie to samo, co przy Bartoszu. – Nie wiem co sobie myślałam zgadzając się tutaj przyjeżdżać. Kiedy Xavier mi o wszystkim powiedział… Wiem, że cierpisz, a ja nie chcę być tego powodem. Wystarczająco dużo już w swoim życiu przeszedłeś. Jeśli więc wolałbyś nie mieć ze mną nic wspólnego, to mogę podejść.

            Na potwierdzenie swoich słów, odsunęłam się na długość ramion. Nie chciałam mu się narzucać. Byłam dziewczyną z problemami, a taką miał w swoim życiu. Cierpiał. Nie wyleczył się z utraconej miłości. Ona go nie rzuciła. Zabiła się. Nie potrzebował kolejnych problemów. Ja nie zdążyłam jeszcze zaangażować się emocjonalnie. Czułam się od niego uzależniona, ale szybko się z tego wyleczę. Przez ostatnie dwa tygodnie nie miałam potrzeby, by widzieć się z Pujolem.

- Nie możesz mnie zostawić. Paula, zachowałem się jak skończony kretyn. Uniosłem się dumą. Poza tym potrzebujesz mnie. – Uniosłam sceptycznie brew. – Chciałaś zemścić się na tym palancie, który złamał twoje serce. Wysportowany Francuz zapewne będzie powodem niezdrowej zazdrości, jeśli wiesz co mam na myśli.

            A więc przechodzimy do interesów. Mówiąc szczerze, nie tego się spodziewałam.

- Mam się z tobą niby umawiać, żeby mój były się wkurzył?

- Nie musimy udawać. Możemy spotykać się tak na poważnie.

- Serio? – Ledwo z siebie wykrztusiłam. Pierre ochoczo pokiwał głową, a jego twarz znów rozpromienił uśmiech. – Więc chcesz, bym została twoją… dziewczyną?

            Nie odpowiedział. A przynajmniej nie w taki sposób, jaki oczekiwałam. Przytulił mnie mocno do swojej piersi. Mruknęłam cicho, odprężając się. Nie zauważyłam nawet, że również jestem nieco spięta. Może jednak podświadomie bałam się odrzucenia? Tak, tego bym chyba nie zniosła. Potrzebowałam miłości. Chciałam być komuś potrzebna. Pragnęłam czuć, iż komuś na mnie zależy. Lubiłam odgrywać ważną rolę w życiu drugiej osoby.

            Niecierpliwe dłonie przesuwały się powoli wzdłuż mojego kręgosłupa. Po omacku Pierre trafił na zamek mojej białej, jedwabnej koszuli. To był dobry wybór. Lekko prześwitywała, więc można było dostrzec mój kolorowy biustonosz, którego miseczki obszyte były czarną koronką. Podświadomie dokonałam dzisiejszego poranka właściwego wyboru. Uśmiechnęłam się.

- No co? – Wychrypiał Pierre w moje usta. Nie chciałam zdradzać powodu mojego rozbawienia. Zarzuciłam ręce na jego szyję. Był idealny w swojej niedoskonałości. Nie miałam pojęcia, czy kiedykolwiek mnie pokocha, ale próbowałam w to wierzyć. Zaczynałam się angażować i miałam nadzieję, że tym razem nie będę tego żałować. A jakby co miałam przecież wspaniałego obrońcę w postaci mojego brata oraz jego kolegów z drużyny. Nigdy nie lubili obserwować moich łez. Nawet kiedy byłam tylko lekko przybita, obok zjawiał się taki Michał Winiarski i próbował pocieszać. Nela również zechciałaby wydrapać kolejnemu palantowi oczy. Świadomość tego dodała mi nieco pewności siebie. Nie byłam sama. Otaczałam się wspaniałymi ludźmi, a zakładanie z góry, że Pierre planuje mnie skrzywdzić, nie miało przecież sensu. Ja podświadomie staram się ufać, iż każdy ma jakąś dobrą stronę. Wilkołak ma ich wiele.

- Chodźmy do sypialni.

            I nie trzeba było mu tego dwa razy powtarzać. Wziął mnie na ręce, by po chwili delikatnie ułożyć na swoim łóżku. Obchodził się ze mną, jak z jakimś cennym towarem, którego nie można uszkodzić podczas transportu. Nie protestowałam, kiedy podwijał moją spódnicę. Śmiałam się cicho, kiedy ciepłym oddechem łaskotał wewnętrzną stronę moich ud. Poczułam prawdziwe pożądanie, gdy zębami ściągał samonośne pończochy. Znalazłam się w cudownej bańce mydlanej, której nie chciałam przez najbliższych kilka minut opuszczać.

Odautorsko: Jestem mistrzem w niszczeniu fabuły. No dobra, może dalej będzie lepiej. Skończy się na20 rozdziałach? Prawdopodobnie.