Rozdział 8

            Ten tydzień spędzony w Bełchatowie był dla mnie cudowną odskocznią od tego, co czekało na mnie w Kielcach. Obiecałam sobie, że postaram się niczego nie brać do siebie. Straciłam kilka miesięcy na wypłakiwanie się w poduszkę oraz użalanie nad własnym życiem. Nieszczęśliwa miłość trafia się każdej dziewczynie, a przecież większość z nich nie traci połowy swojego życia z tego powodu. Zaczynają nowe życie, ignorują swojego byłego, a niektóre z nich potrafią się nawet z nim zaprzyjaźnić. Cóż, w moim przypadku to raczej nie było możliwe. Nie chciałam już więcej widzieć tego palanta na oczy. Podobnie z resztą, jak nie chciałam widzieć się razem z Pierrem. Nie odzywał się do mnie, chociaż nie byłam w stanie pojąć dlaczego. Niby co ja mu takiego zrobiłam? Do tej pory nie przeszkadzało mu wyrażanie moich myśli. Prosił o szczerość. Miało to przynieść swego rodzaju oczyszczenie. Nie rozumiem dlaczego w tak gwałtowny sposób Pierre zareagował na mój wyjazd oraz brak jakiegokolwiek odzewu. Nie potrzebowałam tego. Nie chciałam kolejnego rozczarowania.

            Siedziałam teraz w jednej z najlepszych kawiarni w okolicy. Przychodziłam tutaj często podczas godzin wolnych od zajęć i delektowałam się smakiem idealnie sporządzonej kawy lub zielonej herbaty. Do tego uwielbiałam wręcz czekoladowe ciastko, które podawane było na ciepło. Dziś jednak nie planowałam pozostawać w tym miejscu dłużej niż pół godziny. Espresso było więc idealnym wyborem, chociaż niechętny uśmiech kelnerki sprawił, iż niemal natychmiast zapragnęłam wyjść. Zostałam. Umówiłam się w tym miejscu z kimś, kto pragnął mi to i owo wytłumaczyć.

- Cześć Paula. Przepraszam za spóźnienie.

            Do mojego stolika dosiadł się Xavier Kapfer. Zmierzyłam go chłodnym spojrzeniem, zerkając po chwili wymownie na zegarek.

- Masz pięć minut.

- Ale…

- Powinieneś się cieszyć, że w ogóle się zgodziłam na to spotkanie.

            Francuz przyglądał mi się przez krótką chwilę, by wreszcie z rezygnacją skinąć głową. Minęło niemalże czternaście dni od kiedy ostatni raz miałam okazję zamienić słowo z Pierrem. Rzecz jasna niemal natychmiast domyśliłam się, iż to właśnie o nim będziemy rozmawiać. Co jak co, ale Xavier był oddanym przyjacielem. Tak przynajmniej wywnioskowałam ze skąpych informacji, które już posiadałam na jego temat.

            Niecierpliwie splotłam dłonie w koszyczek.

- Musisz się spotkać z Pierrem – zakomunikował Kapfer, nie spuszczając ze mnie wzroku. – Ty pewnie nie jesteś w stanie tego zrozumieć, ale nic dziwnego. Ja też wielu rzeczy z nim związanych nie jestem w stanie pojąć.

- Jasne.

- Chodzi o to, że w pewnym sensie jesteś mu potrzebna. Nie mam pojęcia dlaczego, ale to waśnie ciebie, hm… polubił.  Przed przyjazdem do Polski przeszedł kilka ciężkich chwil.

- Ciężkich?

            Nagle jakoś tak przestałam emanować złością i chłodem. Niewiele jeszcze wiedziałam, ale już było mi szkoda Pujola.

- Jego dziewczyna popełniła samobójstwo – szepnął Xavier. Nerwowo zagryzałam wargę. – Niedługo po tym jak dowiedziała się, że jest w ciąży. Z zewnątrz wydaje się, że Pierre jest silny i jakoś się trzyma, ale wiem, że potrzebna mu pomoc. Skoro ciebie dopuścił do swego zamkniętego świata pomyślałem…

- Och – wyrwało mi się. Wszystko jakoś tak nagle nabrało większego sensu. Pierre nie ocalił swojej ukochanej, ale udało mu się to tutaj – w Kielcach. Stałam się dla niego kimś ważnym. Kimś, kogo za wszelką cenę postanowił chronić. – Biedny Pierre. Porozmawiam z nim.

- Dziękuję Paula – Xavier odetchnął z ulgą. – Może od razu bym ciebie do niego podrzucił?

- Ale…

- Proszę.

            Jestem zdecydowanie zbyt uległa. Nie protestowałam jednak, kiedy Xavier zgodził się zapłacić za moje zamówienie. To przecież przez niego tutaj przyszłam. W prawdzie byłam też wdzięczna za porcję informacji, którą mnie uraczył, ale mimo wszystko miałam mu za złe to ciąganie po całym mieście.

            Zapukałam niepewnie do drzwi. W oczekiwaniu starałam się opanować odruchowe przestępowanie z nogi na nogę. Po kilku minutach straciłam nadzieję na to, że w ogóle zastanę Francuza w jego mieszkaniu. Mógł być teraz na zakupach, w restauracji na randce (szybko tą możliwość odrzuciłam) lub na spacerze po okolicy. Już miałam się wycofać, kiedy zamek cicho szczęknął. Zdążyłam tylko zanotować jego zaskoczone spojrzenie, a po chwili mocno się w niego wtuliłam. Z początku był spięty. Może się nawet nie zorientował, że to właśnie ja? Wziął głęboki wdech. Jego silne ramiona otoczyły moją talię i nawet nie zauważyłam kiedy znalazłam się we wnętrzu mieszkania Wilkołaka.

- Pierre przepraszam – szepnęłam, nie odsuwając się od niego. Spokojnymi ruchami gładził moje włosy. – Miałeś prawo się o mnie martwić, to jasne. Nie powinnam tak reagować. Potrzebowałam czasu, by to wszystko przemyśleć.

            I poważnej rozmowy z twoim przyjacielem – tego jednak wolałam nie mówić. Musiałam na nowo odbudować łączące nas relacje. Skoro ponoć przy mnie znów zaczynał być sobą, to nie powinnam tego zaprzepaścić. Kimkolwiek był dawny Pierre Pujol – zdecydowanie bardziej wolę jego od smutnego i przybitego.

- To ja nie powinienem na ciebie tak naskakiwać – odparł, opierając się plecami o ścianę. W dalszym ciągu nie wypuszczał mnie ze swoich objęć.

- Dobrze mi tak – szepnęłam.

            Uśmiechał się! Byłam o tym święcie przekonana, chociaż nie widziałam twarzy Pierra. Rozluźnił się. Ja również. Trwaliśmy w ciszy i wcale nie była ona krępująca. Atmosfera przesycona została słowami niewypowiedzianymi oraz uczuciami, w których sami na razie staraliśmy się odnaleźć.

Pewnie byśmy stali w tym przedpokoju całą wieczność, gdyby nie mój telefon, który wściekle wibrował w kieszeni moich spodni. Niechętnie sięgnęłam po niego w nadziei, że nie będę musiała odbierać. Nic z tego. Nela. Już lepiej na wstępie było ją uprzedzić, iż raczej nieprędko wrócę do domu.

- Gdzie ty się znowu szlajasz? – Warknęła przyjaciółka, kiedy tylko wcisnęłam zieloną słuchawkę. Pierre zaśmiał się cicho i zaciągnął mnie do salonu.

- Jestem u kolegi.

- Ty jesteś… co?! Myślałam, że skończyłaś z facetami na jakiś czas.

- Och Nela. – Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Leśniewska nie przywykła jeszcze do mojego nowego oblicza. – Kobietą jestem i mam swoje potrzeby. Nie martw się o mnie.

- Kiedy tak mówisz wiem, że właśnie powinnam zacząć się niepokoić.

- Nie przesadzaj.

            Obiecałam, iż bez względu na okoliczności pojawię się na uczelni podczas pierwszego dnia zajęć. Odkładając telefon na szklany stolik zauważyłam na ustach Pierra lubieżny uśmiech. No pięknie.

Trochę mnie tutaj nie było, ale pracując przez cały tydzień nie mam na nic siły. Do tego poczyniłam pewne postanowienia, ale o tym po zakończeniu tego opowiadania :)