Rozdział 1

            Wieczorne cykanie świerszczy dodawało tej chwili mrocznego uroku. A tak przynajmniej mi się wydawało. Ta noc miała bezpowrotnie odmienić moje życie. Jeśli już mam być precyzyjna: miała je zakończyć. Rzeczywistość przytłoczyła mnie zbyt mocno. Przestałam dostrzegać kolory, postrzegać zapachy. Przestałam żyć w metafizycznym tego słowa znaczeniu. Moja dusza umarła. Rozerwana została na miliony drobnych części, których w żaden sposób nie byłam w stanie poukładać znów w jedną całość. Starałam się być silna. Próbowałam udowodnić przed samą sobą, że jeszcze nie wszystko skończone. Bez względu na wszystko chciałam trwać w przekonaniu i wierze. Ale nie wyszło. Każdy dzień był dla męczarnią oraz mierzeniem się z trudną rzeczywistością. Wśród przyjaciół staram się uchodzić za dawną Paulę, która uśmiecha się radośnie bez względu na sytuację. Udało mi się ich oszukać. Nie chodzili już wokół mnie na paluszkach. Mówili wszystko co myślą i chociaż nie tego potrzebowałam, siedziałam cicho. Jedynie Nela w dalszym ciągu nie wierzyła w moje zapewnienia, że wszystko jest w porządku. Ale nie było chyba osoby, która znałaby mnie lepiej niż ona. No, może za wyjątkiem brata.

            Nie chciałam nikomu mówić o swoich planach. Marzyłam o tym, by zniknąć z szarego świata, w którym od kilku miesięcy nie spotkało mnie nic dobrego. Najpierw zawaliłam studia, później żywcem wyrwano mi serce, a duszę oderwano od ciała. Utraciłam sens życia. Nic już się nie liczyło. Rodzina, przyjaciele, znajomi – z czasem przecież o mnie zapomną. Wiadomo przecież, że nie można żyć wiecznie. Na każdego przyjdzie w końcu pora. Ja zdecydowałam pokierować własnym losem i nieco przyspieszyć bieg wydarzeń.

            Zatrzymałam się przed krawędzią budynku. Zadarłam głowę, by móc zerknąć na rozgwieżdżone niebo. Wyjątkowo nie padało. Nie było ani jednej chmurki. Niespodziewany widok jeśli mieć na uwadze ostatnie dwa tygodnie pełne deszczu i smutku. Postępując krok do przodu usłyszałam cichy plusk. Po chwili Conversy wypełniły się wodą. Ale jakie teraz miało to znaczenie?

            Spojrzałam na zegarek. Jedna z niewielu pamiątek szczęśliwego dzieciństwa. Dotknęłam go opuszkami palców, robiąc kilka kolejnych kroków do przodu. To przecież nic trudnego. Jeszcze kilkanaście centymetrów, a później krok w przepaść. Nie będzie już odwrotu. Wzięłam więc głęboki oddech, spocone dłonie wytarłam w materiał spodenek. Zerkając w dół poczułam zawroty głowy. Usta wypełnił smak żółci. Od zawsze cierpiałam na lęk wysokości. Chyba miałam nadzieję, że to zabije mnie wcześniej niż skok. Niestety. Mijały minuty, a ja w dalszym ciągu stałam na tym przeklętym dachu.

            No dalej! Próbowałam popędzać siebie w myślach. Zamknęłam oczy i zaczęłam odliczać do dziesięciu. Gdzieś przy piątce poczułam błogi spokój. Przecież to już koniec. Ostatnia walka ze słabościami w moim życiu. Ostatni krok w przód. Spodziewam się przyjemnego uczucia spadania, ale zamiast tego padam na plecy, ciągnięta za sweterek przez silne, męskie ramiona.

- Merde! Dziewczyno, coś ty chciała zrobić? – Do zagubionego umysłu wdarł się męski głos. W angielskich wyrazach usłyszałam mocny, chyba francuski akcent. Czy to mi się śni? Czy śmierć mówi w języku miłości? Och co za ironia! – Słyszysz? Mówię do ciebie.

            Ktoś potrząsnął mocno moimi ramionami. Przeszywający ból sprawił, że natychmiast zeszłam na ziemię, wpatrując się w zielone tęczówki z wściekłością. Zniszczył mój idealny plan i zdecydowanie nie był Śmiercią. Powoli zaczęłam dostrzegać więcej szczegółów. Ciemne włosy ułożone były w artystycznym nieładzie. Kilkudniowy zarost pokrywał brodę i policzki. Usta wykrzywione zostały przez grymas. Próbowałam się od niego odsunąć, ale jego dłonie w dalszym ciągu zaciśnięte były na moich ramionach. Uścisk był stalowy i przy każdym ruchu powodował falę nieprzyjemnego bólu.

- Puszczaj mnie – wysyczałam, poddając się wreszcie. – Co ty w ogóle sobie myślisz?!

- Zdawało się, że właśnie uratowałem ci życie – odpowiedział z szelmowskim uśmiechem na ustach. Poluzował uścisk, ale w dalszym ciągu trzymał się blisko mnie. Przy okazji skutecznie oddzielał mnie od krawędzi dachu, z której planowałam skoczyć. – Należałoby podziękować.

- Chyba śnisz – prychnęłam, podnosząc się z mokrej powierzchni. Zaklęłam cicho czując, jak po łydce spływają krople ciepłej cieczy. Nie potrzeba było specjalisty by zorientować się, że to krew.

- To rozcięcie pod prawym kolanem wygląda paskudnie – mężczyzna znów się odezwał, przekrzywiając przy tym głowę w zabawny sposób. Powinnam się roześmiać, prychnąć pogardliwie, albo przynajmniej zrobić cokolwiek! Zamiast tego stałam w miejscu, gapiąc się na tego intruza.

            Pozwoliłam, by sprowadził mnie z dachu. Nie protestowałam, kiedy wsadzał mnie do samochodu. Dziwiłam się, że krople czerwonej cieczy na kremowej tapicerce go nie drażnią. Siedziałam otępiała, lustrując miejski krajobraz przewijający się za oknem. Mimo późnej pory widziałam wielu ludzi zmierzających do swoich domów. Niektórzy w stanie mocno wskazującym na spożycie alkoholu.

            Po kilkunastu minutach znaleźliśmy się w szpitalu. Zamknięta we własnym świecie nie byłam w stanie udzielić odpowiedzi na najprostsze pytania. Aby w lekarze w ogóle zgodzili się mną zająć, mężczyzna musiał sporo się natrudzić. Wyglądało na to, że język polski nie jest jego mocną stroną. Podobnie jak angielski był wielką nieznaną dla pielęgniarek.

- Odezwij się wreszcie – warknął zielonooki, podchodząc do mnie. Był wściekły i razem z tą fryzurą przypominał wilkołaka. Tym razem na to porównanie nie mogłam się nie uśmiechnąć. – Jak, do cholery, mam tobie pomóc? Podaj chociaż imię, nazwisko, miejsce zamieszkania. Cokolwiek!

- Nie prosiłam o pomoc – żachnęłam się, mnąc palcami prześcieradło na kozetce. Nie zdobyłam się na to, by spojrzeć mu w oczy. – Paula.

- Paula. To już coś – prychnął Wilkołak, zerkając kątem oka na pielęgniarki, które stały w kącie pomieszczenia. – Ale jeśli nic więcej nie powiesz, to zamkną cię na oddziale psychiatrycznym.

- Nie mają ku temu powodu.

- Pas encore. – Zabrzmiało tak z francuska. Nie znałam tego języka ale domyśliłam się, iż te słowa niczego dobrego nie oznaczają. – Więc jak będzie?

- Paula Kurek – wysyczałam marząc, by ten koszmar już się skończył.

            Zaledwie cztery szwy oraz zastrzyk przeciwbólowy później, stałam przed wejściem do szpitala z papierosem między smukłymi palcami. Wilkołak patrzył na mnie z zainteresowaniem. Domyślałam się, że w jego głowie zrodziło się mnóstwo pytań, na które nie mam zamiaru odpowiadać. Czekałam, delektując się papierosowym dymem.

- Samobójstwo nie jest najlepszym rozwiązaniem z sytuacji – stwierdził, zaskakując mnie nieco. – Chłopak, czy dziewczyna?

- Nie twoja sprawa.

- Więc facet. – Wilkołak znów zamyślił się na kilka chwil. – Słuchaj, to jeszcze nie koniec świata…

- A ty co? Psycholog jesteś?

- Nie, ale pomogę się tobie odegrać na tym kretynie.

            Odrzuciłam niedopałek papierosa. On chciał mi pomóc?! Dobre sobie.

- Nawet się nie znamy. Jak mogę komuś takiemu zaufać?

- Pierre – przedstawił się natychmiast, a szelmowski uśmiech nie schodził z ust. Naciągnęłam koszulkę, a z rękawów swetra strzepnęłam niewidzialny pyłek. Wyminęłam Francuza i ruszyłam w stronę jego samochodu, który stał niedbale zaparkowany obok karetki. Rzuciłam jeszcze: Jedziemy do ciebie.

Odautorsko: Cieszę się, że jeszcze ze mną jesteście :) I mam nadzieję, że zostaniecie do końca.