Rozdział 4

            Nie odpowiedział od razu na moje pytanie. Bezceremonialnie wciągnął mnie do wnętrza samochodu i nie dbał o nic. Nie obchodziły go moje ewentualne plany, które przecież mogłam mieć. Nie pytał czy zdałam egzamin, bo na dobrą sprawę nie powinien się tym nawet przejmować. Co gorsza nie chciał wiedzieć, czy planuję najbliższych kilka godzin spędzić w jego towarzystwie. Najwidoczniej uważał, że w moim obowiązku jest oddanie mu tego, co sama zabrałam poprzedniego wieczora. Nazywają to cennym czasem, którego do tej pory miałam aż w nadmiarze. I nie powiem żeby to „porwanie” mi przeszkadzało. Nie chciałam wracać do mieszkania, w którym z całą pewnością czekał na mnie brat oraz wszystkowiedząca przyjaciółka. Oni już zaplanowali moje życie. Bartek by oznajmił, iż walizki zostały spakowane i wyjeżdżam razem z nim do Bełchatowa. Nela natomiast wydzierałaby się na mnie do wieczora. W prawieniu dalszych morałów nie przeszkadzałoby nawet zdarte gardło. Nie, nigdzie się nie spieszyłam, a on musiał o tym doskonale wiedzieć.

            Przeszkadzało mi, że stałam się tak otwartą osobą. Jeszcze kilka dni temu nikt nie potrafił zagłębić się w moim umyśle. Otaczałam się niewidzialnym murem, przez który pozwalałam się przebić jedynie mojej przyjaciółce. I to też nie do końca. Wiedziała jedynie o tym, o czym chciałam by wiedziała. Nie miała pojęcia o czarnych myślach, kłębiących się w mojej głowie już od dłuższego czasu. Nigdy nie poznała prawdziwego oblicza Pauli Kurek. Wierzyła, że jestem jedynie grzeczną dziewczynką, która w swoim życiu ma wielkie szczęście, a każdą porażkę bierze na barki i idzie dalej z większym bagażem. A Pierre? Pierre przejrzał mnie w kilka godzin. Odkrył to ukryte oblicze i, co gorsza, obalił starannie układany mur. Obnażył moje słabości, a ja mu na to pozwoliłam.

            Po kilkudziesięciu minutach znalazłam się ponownie w mieszkaniu Wilkołaka. Nie planowałam tego. Właściwie, to do środka zaciągnął mnie siłą. Nie miałam ochoty na powtórkę z rozrywki tego wieczora. Nie powiem, żebym czegoś żałowała. To był najlepszy seks w moim życiu. Coś jest w tych wszystkich opiniach mówiących, że Francuzi są doskonałymi kochankami. Miałam okazję doświadczyć tego na sobie.

- Spokojnie, nie będę robił nic, na co nie masz ochoty. – Pierre uśmiechnął się figlarnie, przyszpilając mnie spojrzeniem do ściany, przy której stałam. Poczułam się trochę niezręcznie. – Myślę, że potrzebujesz szczerej rozmowy.

- Już rozmawialiśmy.

- Jedna sesja z doktorem Pujolem to zdecydowanie za mało – stwierdził z kuchni, prawdopodobnie przegrzebując właśnie zawartość jednej z szafek.

            Zajęłam miejsce na kanapie, na której to poprzedniego wieczora powoli się otwierałam. Ujawniłam najskrytsze pragnienia, ale zgrabnie pomijałam ten najistotniejszy temat. Nie lubiłam opowiadać o nieudanych historiach miłosnych. Miałam wtedy wrażenie, że jestem bohaterką jednej z tych beznadziejnych komedii romantycznych. Dziewczyna zwierza się ze swoich problemów przystojnemu chłopakowi, który okazuje się w niej zakochany bez pamięci i zadowolony jest z tych wszystkich zakończonych związków. Ale to zdecydowanie nie był Pierre. On nic do mnie nie czuł, prócz zwykłej litości. A ja? Ja nie chciałam nic czuć. Jeszcze dwadzieścia cztery godziny temu pragnęłam jedynie umrzeć. Odejść na zawsze w zapomnienie mając nadzieję, że chociaż przez chwilę ci, którzy przysporzyli mi cierpienia zaczną żałować. Siedząc na tej kanapie doszłam do zaskakującego wniosku. Ich by to nawet nie obeszło. Przyszliby na pogrzeb, uronili kilka sztucznych, wymuszonych łez i wrócili do swojego życia.

- Kawa dla pani – oznajmił Francuz, stawiając przede mną filiżankę z gorącym napojem. To zabawne, jak w jednej chwili człowiek może zmienić swoje nastawienie. – Gotowa na szczerą rozmowę?

- Nie.

- W takim razie może powinienem zaproponować coś mocniejszego?

Natychmiast poderwał się z fotela, w którym już zdążył się rozsiąść i zaczął przeszukiwać barek. Moje protesty były zupełnie zbędne. Zwyczajnie ignorował każde słowo, które powiedziałam. Pomyśleć, że to właśnie jemu miałam zacząć się zwierzać. Pokręciłam z niedowierzaniem głową, ujmując w dłonie filiżankę. Biło od niej przyjemne ciepło, a aromat świeżo parzonej kawy przyjemnie drażnił nozdrza. Nawet nie zorientowałam się kiedy Pierre powrócił na swoje miejsce, uprzednio stawiając na stoliku butelkę wódki.

- A teraz?

- Co?

- Powiesz coś więcej?

            Pokręciłam przecząco głową. Jego wzrok przeszywał mnie na wylot sprawiając, że czułam się naprawdę nieswojo, a na policzki wkradły się dwa rumieńce. Próbowałam je w jakiś sposób zasłonić, ale te próby nie zdały się na nic. Pierre stwierdził, że wyglądam tak całkiem uroczo.

- Pierre, czego ty ode mnie chcesz? – Westchnęłam, przeczesując palcami grzywkę, która uparcie opadała na oczy. – Uratowałeś mnie, jesteś bohaterem, ale nie oczekuj, że będę teraz pieprzyć się z tobą codziennie tylko dlatego, że powinnam być ci za coś wdzięczna. Bo nie jestem. Nie potrzebowałam twojej pomocy.

- Na tym dachu wyglądało to trochę inaczej – odpowiedział bezbarwnym tonem, w dalszym ciągu nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Dobrze wiesz, że jeśli tylko zechcę, to spróbuję kolejny raz.

- Nie dopuszczę do tego.

            Jego pewność siebie była godna podziwu. Nie emanował już tym samym entuzjazmem co jeszcze pięć minut temu. Oddychał miarowo i spokojnie. Zupełnie tak, jakby w myślach liczył do dziesięciu, próbując się przy tym opanować. Nie rozumiałam go. Nawet nie próbowałam. W dalszym ciągu był dla mnie zupełnie obcym facetem, z którym spędziłam jedną noc. Uratował mnie, zawiózł do szpitala, przypilnował by nic mi się nie stało. Obiecał pomoc w zemście, na którą nie miałam w tej chwili siły. Chciałam poznać ten sprytny plan, ale nie mogłam sobie obiecać, że wcielę go w życie.

- Nie spędzasz ze mną całego dnia. Nie możesz mnie kontrolować.

- Jeśli zajdzie taka potrzeba, to się tutaj przeprowadzisz.

- Żartujesz.

- A wyglądam na dowcipnisia?

            O nie, zdecydowanie nie wyglądał.

Nerwowo zagryzając dolną wargę uważnie chłonęłam każdy szczegół jego twarzy. Był niesamowicie przystojny. Nawet chłód w oczach przyprawiał o motyle w brzuchu, a serce rwało się do szaleńczego biegu. Ale prócz wyglądu było coś jeszcze, co mnie do niego przyciągało. Tajemnica. Ukrywał coś nie tylko przede mną, a całym otaczającym go światem. To jego mur był nie do przebicia. Sztukę manipulowania ludźmi prawdopodobnie miał opanowaną do perfekcji. Grał niczym zawodowy aktor, a przecież był tylko zwykłym… No właśnie. Kim był Pierre Pujol?

- To zaskakujące, że mając siatkarza za brata, nie byłaś w stanie mnie z nim powiązać – zauważył z ironicznym uśmiechem. Powoli chłonęłam te słowa, nie mogąc uwierzyć. Rozejrzałam się po mieszkaniu. W kącie leżała piłka do siatkówki. Na podłodze leżała para stabilizatorów. Francuz ponownie podniósł się ze swojego miejsca i podszedł do mnie. Jego szorstkie dłonie ujęły moje policzki.

- Nie interesuję się siatkówką – wyszeptałam prosto w jego usta.

- Popracujemy nad tym.

            To nie był sen. Pierre obsypywał pocałunkami każdy odsłonięty skrawek mojego ciała, a ja pragnęłam więcej. Czułam, że powoli się od niego uzależniam.

W Bydgoszczy było cudownie! Teraz czekam na Katowice, nadrabiając w międzyczasie zaległości u Was.